یک شروع طوفانی

نمیدونم چقدر درسته ولی حالا میبینم وقتی دانشگاه نمی‌رم
وقتی هیچ باری نشد که تو کنکورم رتبه برتر باشم
وقتی کاری ندارم
وقتی پولی ندارم
و وقتی که پدرم باید شهریه دانشگاه ازادم رو بده
وقتی که تو فضای مجازی هم فرصتی برای اشتغال ندارم
وقتی که هیچ احترامی‌بین ما نمونده
وقتی شخصیت و نجابت من رو زیر سوال میبرن
و وقتی که من ذره‌‌‌ای اعتماد به نفس برام نمونده
به این نتیجه میرسم که تو این دنیا به شکل مفتضحانه و با بدبختی داریم زندگی میکنم
هیچ وقت حس نکردم خوشبختم مگر تو یک یا دو برهه از زندگیم که براش سخت جنگیدم
و اینو باید یادم بمونه حداقل تو دنیایی که من زندگی میکنم اینجوریه که یا همه چیز رو با هم داشته باش و احترام ببین یا در غیر اینصورت برات تره هم خورد نمیشه